Emotie en gevoel

De laatste tijd moet ik vaak huilen en omdat ik dat niet altijd wil kijk ik maar naar een romantische film, omdat ik dan wel lekker mag janken. Soms zou ik willen dat de waterlanders weg bleven, maar ik heb er geen grip op. Ik vind het niet erg om te huilen, maar in de werkomgeving is het ‘not done’. Dat hoort niet. Je moet zakelijk zijn en sterk zijn en daarom huil ik liever thuis. Want even lekker huilen is heel vermoeiend, maar lucht uiteindelijk op. 

Heeft het dan met de leeftijd te maken, zit die eeuwige overgang mij nog steeds is in de weg of komt het ergens anders door. Sommigen denken dat ik depressief ben en zeggen dast dan ook tegen mij, niet direct, maar “die of die is ook depressief”,  maar dat ben ik zeker niet. Als er iemand altijd positief en optimistisch is dan ben ik dat wel. Misschien komt het niet altijd zo over, maar ik ben van nature geen piekeraar of pessimist.  

Vroeger kon ik mijn emoties niet tonen, tegenwoordig kan ik de hele dag wel huilen. Dat doe ik niet, want dat hoort niet, maar het zit nogal hoog. Mijn emoties zijn in de war. Ik heb problemen met mijn gevoelens. Iemand zei: “jij bent een echt gevoelsmens”. Wat moet ik met zo’n opmerking? Ik bedoel: is dat een compliment of is dat kritiek. Ik ben fijngevoelig of hoog gevoelig, net hoe je het noemen wilt, maar daar kan je prima mee leven. Als je weet hoe je er mee om moet gaan. Bij mij is het op het ogenblik alsof het steeds moeilijker wordt om er mee om te gaan, omdat ik me er steeds meer bewust van ben. 

Ik ben me bewust van de energieën om mij heen. Ze raken zij mij en brengen mij in disbalans. Ik kan me er niet tegen verzetten. Ik weet de trucjes om ze niet binnen te laten, maar het werkt niet. Alles komt dus heel dicht bij mij, ook wat niet bij mij hoort. En dat maakt het vaak ook moeilijk. Ik kan dus ook gaan huilen omdat een ander verdriet heeft. Ik voel wel dat het dan niet bij mij hoort, maar ik kan dan niet anders meer dan huilen. Het stopt ook niet, de kraan gaat open en het lijkt voor de buitenstaanders dan of ik heel veel verdriet heb. 

Het is voor mij dus makkelijker om gevoelens van anderen op te pakken, dan mijn eigen gevoelens. Mijn buik en mijn hoofd die komen niet bij elkaar. Ik zit veel te veel in mijn hoofd. En ik vergeet in mijn buik te zitten en te voelen wat alles met mij doet. Dat kost veel energie en daarom ben ik vaak zo moe. Ik zou willen dat ik me af kon sluiten voor energieën van buitenaf. En dat ik beter met mijn eigen gevoelens om zou kunnen gaan. Ik doe mijn best, maar weet ook dat ik het al mijn leven lang heb vol gehouden zo, dus zal dat de rest van mijn leven ook nog wel lukken. Ik hoop alleen dat ik door er bewust van te zijn beter mee om kan gaan en me daardoor ook beter ga voelen. 

Ik zou graag willen dat ik bewuster word van de gave die ik heb om de gevoelens van anderen op te pikken, zodat ik hun ermee kan helpen. Bij workshops familieopstellingen sta ik vaak voor een ander in hun opstelling. Dan voel ik ook wat die ander op die plek voelt. Ik ben dan een soort antenne. Ik heb het gevoel dat ik dat ook ben zonder die opstellingen. Ik ga op onderzoek uit wat ik nog meer met mijn voelspriet kan doen. Maar zolang ik nog niet alles van mezelf begrijp kan ik nog niet gaan helpen, maar dat is wel mijn wens.