Anders zijn

Jaren geleden vertelde een  collegaatje van mij dat zij als kind vaak in het ziekenhuis had gelegen. Zij was een vrolijk iemand en ik vond haar leuk. Ik vond het vreselijk dat zij zo vaak in het ziekenhuis had gelegen. Maar tegelijkertijd besefte ik mij dat ik als baby ook tien weken in het ziekenhuis heb gelegen. Ik was daar nooit zo mee bezig en dacht altijd dat het maar zes weken was, maar later heb ik begrepen dat het wel tien weken was. Toen ik daarna nog een keer voor een oogoperatie en nog een keer voor het verwijderen van de keelamandelen weer een week in het ziekenhuis was, was dat voor mij al gewoon geworden.

Ik heb zo vaak gedacht dat waar ik last van had dat dat raar was en dat andere mensen nooit ergens last van hebben. Als ik ergens mee kwam werd het altijd af gedaan als het gaat wel over als je een jongetje wordt of schiet op want je moet naar school. Ik had ergens last van en daar werd niet serieus mee om gegaan. Dat voelt eigenlijk alsof ik niet serieus werd genomen. Dus ging ik mij steeds meer afzonderen. Ik leefde mijn eigen leven.

Mijn leven was eerst met mijn poppen en later met boeken. Ik las alles wat los en vast zat. Zo zat ik in mijn eigen wereld, maar eigenlijk was dat een andere wereld, niet de mijne. Dat was makkelijker voor mij, dan kon ik mezelf zijn. Ik hoefde niet te doen wat er van mij verlangd werd. Ik ging ook schrijven, verhalen en gedichten want ik wilde mijn gevoelens kwijt. En die kon ik niet uiten. Dat had ik nooit geleerd en ik werd niet begrepen. Wat was het moeilijk voor mij om zo te leven. Dat is jarenlang overleven geweest.

Steeds vaker vroeg ik mij ben ik wel normaal of ben ik anders? Want dat hoorde ik ook vaak: Je bent anders. Maar wat is anders? Anders dan wat? En wat is normaal? Wie bepaalt er wat er normaal is en wat er anders is? Ik heb een aantal dingen mee gemaakt waarvan ik achteraf denk is dat nu echt gebeurd of was het alleen in mij fantasie? Sommige herinneringen vervagen. Het lijkt wel of ik alles verzonnen heb, maar volgens mij is het echt gebeurd. Omdat ik het er nooit met iemand over heb gehad durf ik er ook niet over te beginnen. Ze denken vast dat ik gek ben als ik die verhalen ga vertellen. Zo blijft het in mijn hoofd, in mijn fantasie en in mijn herinneringen.

Iedereen heeft wel eens een pijntje hier of daar, maar bij mij lijkt het wel of dat mij wordt. Ik ben de pijn. Dan kan ik me daar ook helemaal in laten zakken en vergeet ik alles om mij heen. Ook al is het iets kleins, voor mij werd het vaak iets groots, waar ik alleen last van had. Ik zou het afzwakken als ik zeg dat iedereen wel eens iets heeft, maar de een kan er makkelijker mee omgaan als de ander. Er zijn veel erger dingen die ik ook zie en weet. Ik ben het alleen niet gewend en wil het liefste nooit ziek zijn en altijd gezond blijven. De een is wat vaker ziek en de ander wat minder, maar iedereen krijgt wel iets in zijn leven, al is het maar een verkoudheid of een griepje. En dat hoort bij het leven. Het is normaal.

Ik heb alleen nooit goed geluisterd naar mijn lichaam omdat ik ook niet wist hoe dat moest. Dat werd mij niet geleerd. Jammer dat er in mijn jeugd nog niet zoveel bekend was over hooggevoeligheid, ADHD en autisme. Als er iets in mijn jeugd geconstateerd zou zijn bij mij, zou men daar misschien makkelijker mee omgegaan zijn. Helaas ben ik er pas achter gekomen toen ik al volwassen was.  Ik noem het geen ziekte, aandoening of stoornis. Het is een karakter, een eigenschap die bij mij hoort, die maakt wie ik ben.

Soms zou ik ook wel eens normaal willen zijn. Niet alles voelen, horen en weten. Wat een rust zou mij dat geven. Maar ik ben nu eenmaal zo en ik begin het langzaam leuk te vinden. Ik voel dat dat is zoals ik ben. Gevoelig, kwetsbaar en emotioneel. Ik mag mezelf zijn, en iedereen om me heen die moet mij maar accepteren zoals ik ben. Ik kan niet langer een ander zijn. Ik ben wie ik ben en daar ben ik trots op.