Fijngevoelig
Vroeger wist ik niet eens wat HSP was: hooggevoelig, hoogsensitief of fijngevoelig. Je kan eraan wennen, maar volgens mij went het nooit. Ik ben me alleen meer bewust. Ik voel, ruik, proef, zie en hoor steeds meer omdat ik mij er bewuster van ben. Soms is het moeilijk en pijnlijk zelfs confronterend en soms is het leuk. Als ik van tevoren al weet wat iemand gaat zeggen of doen. Als ik van tevoren al weet welke kleren iemand zal dragen. Ik voel of weet gewoon hoe mensen zich voelen. Als ik dat dan vraag dan klopt het altijd. Misschien is dat mensenkennis maar dat zou alleen kunnen bij mensen die ik ken. Maar zelfs als ik in het openbaar vervoer zit weet ik soms dat de persoon die naast mij zit zenuwachtig is. Soms kom ik mensen tegen op straat en dat weet ik al dat ze iets slechts van plan zijn. Ik voel het en zie het ook. Ik kijk ze recht aan, terwijl iemand die iets crimineels van plan is jou nooit recht aan durft te kijken. En ze weten dat ik ze door heb. Een zesde zintuig? Iemand zei dat de HSP wel minder zou worden maar dat hoeft niet van mij want ik kan er mee te leven en het geeft iets moois aan mijn leven: Ik ben fijngevoelig.
Vroeger als ik last had van mijn knie en dan zei ik dat. Het enige dat ik te horen kreeg was: niet zeuren en opschieten want je moet naar school. Als je dat maar vaak genoeg hoort dan voel je op een gegeven moment niks meer. Ik weet niet of het door de opvoeding komt of dat het iets is dat ik altijd al gehad heb. Maar ik voelde nooit echt wat. Waarschijnlijk voelde ik het wel maar ik wist niet wat ik er mee moest doen en ik stopte het weg. Er vooral niet bij stil staan, er niet mee bezig zijn, maar andere dingen doen. Spelen, lezen, schrijven en later werken.
Ik heb mijn hele leven fulltime gewerkt en zo alle traumatische ervaringen uit mijn leven proberen te vergeten. Alleen hoeveel kan een mens hebben en wanneer wint het gevoel van het verstand. Op een gegeven moment ben ik mij dus meer bewust geworden van alles wat ik voel, zie, hoor, ruik, zie en proef. Daardoor ben ik er ook anders naar gaan kijken. Dat is nu dus opeens klaar maar dit is een proces dat nooit meer ophoudt. Ik ontwikkel mij steeds meer en het wordt steeds mooier, puurder en fragiel.
Mijn hele leven ben ik sterk geweest en mocht ik niet huilen. Niet zeuren, doorgaan. Het was zo normaal want je wist niet beter. Je hoorde sterk te zijn. Kwam dat door de tijd waarin ik leefde? Dat zou kunnen. Mensen probeerden te overleven na de tweede wereldoorlog. Er was geen tijd voor gevoel.
En nu ga ik bewuster om met mijn kwetsbaarheid. Dat betekent niet dat ik opeens een zwakkeling ben. En ook niet dat ik de hele dag zit te huilen. Maar er is iets aan het veranderen. En dat is zo mooi dat ik alleen maar blij kan zijn.
Ik weet dat ik gewoon maar een heel klein stukje van heelal ben. Een radertje in het geheel. En er zijn heel veel radertjes die allemaal samen komen in het universum. Wij allemaal met onze zwaktes, emoties, gevoelens en gedachten. Dat mag er allemaal zijn. We zijn goed zoals we zijn en we hoeven ons ook niet als beter voor te doen. Als iedereen gewoon zichzelf mag zijn da zou de wereld er ook veel mooier uit zien; geen ruzies meer over geloof, religie, politiek en wereldvrede.
“Het leven is zo eenvoudig, maar de mensen hebben zo vreemd en ingewikkeld gemaakt”.(Louis Couperus, 16-06-1863).
Fijn gevoelig
Ik heb een haat-liefdeverhouding met therapeuten. In de Verenigde Staten is het heel normaal dat je naar de shrink gaat. In Nederland heb ik vaak nog het idee dat het raar gevonden wordt. Er zal wel wat met je aan de hand zijn, anders ga je niet naar een psycholoog. Toen mijn huisarts mij dan ook doorverwees naar een psycholoog zei ik dan ook: dat wil ik niet! En ik dacht ik ben toch niet gek? Een psycholoog heeft waarschijnlijk een snellere resultaatgerichte aanpak, maar voor mij voelt het niet goed.
Gelukkig had hij een alternatief. Grappige woordspeling, want het is dus een alternatieve geneeswijze: haptotherapie. Wat het inhield wist ik echt niet en mijn huisarts vertelde in het kort wat het was en ik dacht alles beter dan een psycholoog. In de loop der jaren is daar regelmatig een fysiotherapeut, een natuurgeneeskundige, een chiropractor, een osteopaat, Chinese geneeskunde, acupunctuur en shiatsu aan toegevoegd. Met een regelmatig bezoek aan mijn therapeuten zorg ik ervoor dat ik om kan gaan met mijn fijngevoeligheid. En soms zou ik er wel mee willen stoppen. Even geen afspraken meer wat een tijd zou ik dan over houden. Maar ik heb het echt nodig.
Maar wat nu zo mooi is dat deze mensen ook allemaal in meer of mindere mate precies weten wat ik nodig heb. Zij voelen aan waar ik behoefte aan heb en zijn zij zelfs net zo gevoelig als ik. Het lijkt wel of ik steeds meer alleen maar mensen om mij heen krijg die net zo zijn als ik. En dat doet mij goed. Daar voel ik mij goed bij. Ik kan gewoon mezelf zijn. Het is zoals ik ben. Ik moet er bijvoorbeeld op letten dat ik niet te veel eau de toilette opspuit als ik bij een van hun een afspraak heb, want daar hebben ze last van. Soms denk ik wel eens dat ik raar ben maar dan heb ik een goed gesprek en dan blijkt dat ik normaal ben. Nou ja, wat is normaal? Ooit een normaal mens gezien?
Wat ik ervaar ervaren veel mensen. En wat is gek vind schijnt gewoon te zijn. Als je daar alleen maar de bevestiging van krijgt dan is het oké.Zo ga ik liever ook niet naar de reguliere artsen, omdat ik er nog nooit goed door geholpen ben. Ze begrijpen mij niet, hebben geen tijd en willen alleen maar oplossen. Tegenwoordig luisteren ze wel beter, maar ze willen je helpen met medicijnen of nog erger een operatie. Zo kwam ik ook bij een homeopathische arts terecht. Die neemt dus wel alle tijd voor jou en jouw verhaal. En wat dacht je van een holistische mondhygiëniste. Nou was ik nog nooit bij een mondhygiëniste geweest, maar dat eerste bezoek was zeker een bijzondere ervaring.
Mensen denken dat ik zweverig ben, maar dat is niet zo. Ik sta met beide benen op de grond en ben heel nuchter. Maar soms ben ik even wat meer met mezelf bezig, met de binnenkant. Ik moet aan mijn innerlijke zelf werken. Dat is een doorlopend proces, dat gaat alleen maar steeds verder en zal nooit meer stoppen. Ik heb altijd gedacht dat ik een vreemde eend in de bijt was, een buitenbeentje, het zwarte schaap, maar gelukkig weet ik nu beter. Ik zeg niet meer ik ben anders want ik ben goed zoals ik ben.