Stil in mij?

Zou het dan toch een zegen zijn het thuiswerken? Voor sommige mensen wel denk ik. Anderen verlangen ernaar om terug naar kantoor te kunnen. Ik dacht altijd dat ik last had van prikkels, van mijn omgeving en van alles wat er om hij heen gebeurt. Maar nu ik zo elke dag thuis zit te werken merk ik dat ik last krijg van andere dingen. Ik zou nu dus rust in mijn hoofd moeten hebben maar die rust heb ik nog steeds niet. Ondanks dat ik geen collega’s om mij heen heb en ik niet gestoord word door de geluiden van het kantoor ervaar ik nog steeds prikkels.

Welke prikkels zijn dat dan? De laptop die vast loopt, er is geen verbinding met het netwerk. Je wordt gebeld of gechat door een collega. Ze kondigen zich niet van tevoren aan, dus je moet altijd aan staan. Je moet bereikbaar blijven en direct kunnen reageren. Ik wil mijn kennis wel delen en mijn collega’s helpen als er een vraag is, maar ik ben ook met mijn eigen werk bezig en dan word ik daar dus in gestoord. Ik ben ook wel snel afgeleid, als er een bericht voorbij komt in Teams of als ik een email heb ontvangen. Als iemand mij iets vertelt of vraagt en ik weet het niet precies dan ga ik het opzoeken want dan wil ik het weten. Ik wil mijn collega kunnen antwoorden en ik wil het zelf weten. Zolang ik het niet weet heb ik die onrust in mij.                                                                                             Maar thuis word ik afgeleid door de geluiden om mij heen, de geluiden van het huis, de buren, het geluid op straat van auto’s, vrachtwagens en pratende mensen, of van een verbouwing in de straat. Mensen die privé bellen tijdens werktijd. Of iemand die aan de deur staat met een pakje voor jou of voor de buren. Ook thuis genoeg prikkels dus.

De dag is van tevoren bepaald met een schema waar ik me aan moet houden. In het begin wilde ik het ook al eerder weten, zodat ik wist wat ik moet doen die dag, maar soms wordt het op de dag zelf nog gewijzigd. Dus nu ga ik niet al een dag van tevoren of een week van te voren kijken welke dienst ik heb. Ik kijk ’s ochtends wel als ik starten ga en zelfs dan kan het gedurende de dag nog veranderen. Dus je moet wel flexibel zijn met deze baan.

Op kantoor heb je ook een bepaalde regelmaat, want je moet je aan de kantooruren houden. En als je ’s ochtend begint dan begin je met koffie samen. Soms even een praatje over hoe het gaat en wat er is gebeurd en een andere keer start je wel je laptop meteen op en ga je beginnen. Door de dag zat er altijd een vast patroon. Mensen gaan lunchen en wandelen tussen de middag. Het geeft wat reuring in ieder geval. Hier thuis heb ik dat niet. Hooguit en collega die een keer whatsappt dat de computer vast loopt.

Ik vraag me af hoe het met energie gaat als je niet bij elkaar op kantoor zit, want de energie van je collega’s kan je niet voelen. Toch ervaar ik het als mensen gestrest zijn en druk zijn. sommigen zijn veel meer aanwezig in de chat en willen zich laten horen. Dat stoort me ook. Ik kan ze alleen niet uitzetten. En als ik zelf een vraag heb ben ik ook blij als er een antwoord komt. Nu vraag ik me dus af waar die prikkels dan vandaan komen? Ik heb ze gewoon en ze komen vanzelf. Het zit in mijn hoofd. Het is onrust. Het is niet helemaal jezelf kunnen zijn, omdat er van alles van je verwacht wordt. Je moet prestaties leveren en doelen behalen. Dat doe ik zelf, maar ik heb het niet helemaal in de hand.

Normaal gesproken kon ik na  mijn werkdag me even ontspannen en het werk achter me te laten door naar huis te fietsen en dan even alleen te zijn. Nu ben ik al thuis en hoef ik er niet meer heen te fietsen. Ik kan wel even de deur uit gaan en een stukje gaan wandelen of fietsen. Wat vanzelfsprekend was is het niet meer. Wat niet vanzelfsprekend was is het nu wel. De wereld op zijn kop. En dat geldt ook voor mijn innerlijke wereld. Gelukkig doe ik dan een avond in de week een uur een mediatiesessie. Dan kom ik even waar ik zijn wil en wie ik zijn wil. Ik voel me dan zo fijn. Ik zou dat vaker moeten doen, maar het komt er niet van. Ik heb al zoveel gelezen over wat je kan doen om prikkels te verminderen. Om me te ontspannen en om meer mezelf te mogen zijn, maar het is moeilijk. Wat is besef is dat de situatie er eigenlijk helemaal niks toe doet het zit gewoon in mij. En zo ben ik altijd geweest. Mijn omgeving weet het niet en ziet het niet. Jij bent altijd zo rustig. Ja, van buiten, maar van binnen is het veel te druk. Dus het liedje van “Zo stil in mij” dat is zeker niet van mij.