Regels?

Zoals zoveel straten in Amsterdam werd er bij ons ook aan de straat gewerkt. Dit was nu al een jaar zo en ze zijn bijna klaar. Daar zijn we wel blij mee, want het heeft lang genoeg geduurd met wegafsluitingen en omleidingen. Nu heb ik wel autistische trekjes, maar als er een hek op de weg staat, zodat je niet door kan lopen of fietsen dan neem ik een andere weg. Ik snap dan alleen niet dat er nog horden mensen wel doorlopen of -fietsen. Het hek wordt opzij geschoven of omgegooid. Ze springen erover heen en lopen gewoon door alsof er niks aan de hand is. Dat je dan door zand moet lopen of over een net geasfalteerde weg, dat maakt ze niks uit. En als ik het zie dan erger ik me eraan en dan denk ik: is het nou zo moeilijk om  even een andere weg te kiezen?

Nu had ik pas een podcast gehoord waarin een soortgelijk verhaal werd verteld. Dat ging over omdenken, dus hoe kan je door anders te denken anders naar jouw probleem kijken. Die vrouw leek op mij, ik herkende veel van haar. Maar toen ik dat aan iemand vertelde zei zij: Maar zo ben jij nu eenmaal. Jij bent van de regels. En dan kan je daar niet van af wijken.

Dat zette mij wel aan het denken. Want dit heb ik natuurlijk wel vaker terug gekregen. Op mijn werk moest ik me ook aan allerlei regels houden, maar sommige collega’s vonden mij dan te star, te streng en te rechtlijnig. Je bent een aardige meid, maar je zou je wat minder streng aan de regels moeten houden.

Ik vraag me dus af in hoeverre dat bij Hoogsensitiviteit past. Ik kan me nog heel goed herinneren dat lang geleden toen ik er nog niet zo lang werkte, iets niet meer mocht en we het anders moesten doen. Iemand gaf een voorbeeld, dat eigenlijk ook niet kon, maar omdat dat als voorbeeld gebruikt werd, nam ik aan dat dat oké was. Later heb ik gehoord dat ik het te letterlijk had genomen en dat was natuurlijk niet de bedoeling. Ik had beter moeten weten.

Zo gaat het wel vaker met mij. Ik ben te naïef, te goedgelovig. Ik ga ook altijd van het goede van de mensen uit, dus ik nam klakkeloos aan wat er gezegd wordt. Door schade en schande ben ik wijzer geworden en denk nu zelf wel na. Maar soms kom je dan toch die oude gewoontes weer tegen.

Het is niet zo dat ik net als mijn buurman ga schreeuwen naar mensen die de verkeerde kant op fietsen: Hey klootzak, je mag hier niet fietsen. Afstappen! Hij is echt agressief. Ik zeg er soms wel wat van, maar erger me meer van binnen. Helemaal juist doe ik het ook niet. Want als je alleen maar de verkeerde kant op kunt fietsen of echt helemaal om moet fietsen via andere straten, dan ga ik toch voor de kortste weg.

Er zullen vast mensen zijn die er niet eens  over nadenken. Maar ik kan daar echt uren lang over gaan denken. Hoe hoort het dan? Wat mag wel en wat mag niet? Doe ik het goed of doe ik het niet goed?