Te veel prikkels

Soms is het me te veel. Dan weet ik niet meer wat ik moet doen. Ik moet van de ene therapeut dit boek lezen en van de andere  therapeut moet ik op internet zoeken. Ik moet het dus allemaal zelf doen. Soms vind ik dat leuk, maar als ik te lang door ga met zoeken dan wordt het mij te veel. Te veel informatie, te veel prikkels,  te veel emoties en herkenning. Ik heb in mijn leven al heel wat psychologische testen ingevuld in tijdschriften, boeken en op internet. Vragenlijstjes voor ziektes: je kan alles nakijken en altijd kan je wel ergens ja op zeggen. Dan heb je dat dus ook?! Ik ben slim genoeg om in te zien dat niet alles op mij van toepassing is, maar als je niet stevig in je schoenen staat en onzeker bent over je gezondheid dan denk je snel dat je al bijna dood bent. 

Het is wel verstandig om niet alleen af te gaan op het antwoord van je huisarts, maar je verder te verdiepen. Op internet is veel te vinden, maar ook daar moet je uitkijken dat je niet alles voor zoete koek aanneemt. Want iedereen kan alles op internet plaatsen en er is niemand die dat controleert volgens mij.  Dus ook hierbij moet je waakzaam zijn. Het belangrijkste is natuurlijk naar je eigen lichaam te luisteren en als je denkt dat er iets niet goed is je te laten doorverwijzen door je huisarts. 

Voor mij persoonlijk gaat het meer over  het hebben van mogelijke aandoeningen, die niet perse als ziekte  aangeduid worden. Vroeger bestonden ze niet en nu wel: HSP, HSS, ADD, AADD, ADHD, nieuwetijdskinderen,  PDD-NOS, hoogbegaafdheid, autisme. In ieder geval vroeger had het geen naam en werd er ook geen onderzoek naar gedaan. Daarom komen veel volwassenen er nu pas achter dat ze dat ook hebben, maar had er een hoop ellende bespaard kunnen blijven als dat in een vroeger stadium al geconstateerd was en er rekening mee gehouden kon worden. Door mijn surfen op internet weet ik nu wel veel meer en weet ik ook dat ik niet de enige ben. Gelukkig!  Stukjes vallen op hun plaats. Dingen worden duidelijk voor me. Ik kom tot inzicht. Ik ben niet gek. Ik ben wel een bijzonder iemand, maar dat vind ik nu niet erg meer. 

Ik vind zelf dat ik HSP ben, maar wie zal dat bevestigen? Het is niet aan te tonen. Misschien ben ik ook wel ADD, dacht ik van de week opeens. Wat zou ik een leuke tijd op school gehad hebben als er vroeger ook aandacht besteed werd aan hele drukke of juiste hele stille kinderen. Nu werd het afgedaan met zij is verlegen of bescheiden. Maar was dat wel zo? Ik kon in ieder geval mezelf niet zijn. Je paste aan en wilde niet opvallen, dus deed je maar wat het beste was. Stil op de achtergrond. Nu zou ik het van de daken willen schreeuwen: Ik ben anders! Dat ben ik mijn hele leven al geweest en dat zal ik ook altijd blijven en ik schaam me daar niet voor. Ik ben niet net als al die anderen, twaalf in een dozijn. Ik ben een einzelgänger, soms heel eenzaam, maar wel mijn eigen wereld. Ik ben wijs en slim en hou niet van kletspraatjes of dom ouwehoeren. Bij mij gaat het om de inhoud en dan houd ik liever een keer mijn mond. Ik luister graag, maar als iemand mij een gerichte vraag stelt waar ik een antwoord op kan geven dan doe ik dat. Dat moet wel ergens over gaan, dus niet over het weer of zo. Ik praat graag over de diepere zaken in het leven. Maar niet iedereen staat daar voor open of is daar aan toe. Daarom ben ik vaak alleen.

Omdat ik niet uitga van het slechte in de mens, weet ik dat mensen mij niet begrijpen. Maar als ze er echt de moeite voor zouden nemen dan zouden ze mij wel beter kunnen leren kennen. Ik interesseer mij voor heel veel dingen, maar geen oppervlakkige zaken. Diepgang, de zin het leven, spiritualiteit en innerlijke wijsheid daarmee kan je mij bereiken en dan raak ik niet uitgepraat.